Ομάδα Μελέτης:

Σοφία Τσιράκη, Αρχιτέκτων ΕΜΠ, Καθηγήτρια ΕΜΠ

Θανάσης Καραχάλιος, Αρχιτέκτων ΔΠΘ

Μάγδα Χαμπάλογλου, Αρχιτέκτων ΔΠΘ

Σωτήρης Καραχάλιος, Αρχιτέκτων ΕΜΠ

Λουίζα-Μαρία Μπελεμέζη, Αρχιτέκτων ΕΜΠ

Σύμβουλος Μελέτης: Τάσος Μπίρης, Ομότιμος Καθηγητής ΕΜΠ

Στατική Μελέτη: Παγώνης-Χρονέας-Κινάτος Ε.Ε

Χρόνος Μελέτης: 2017

Β’ Βραβείο σε Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό Ιδεών

Η πρόταση στοχεύει στην αρχιτεκτονική διαμόρφωση και ενεργοποίηση της συνολικής περιοχής μέσω παρεμβάσεων με ισχυρό αρχιτεκτονικό ίχνος και πολεοδομική, περιβαλλοντική, πολιτισμική διάσταση, τόσο σε αναφορά με το συγκρότημα των διατηρητέων κτιρίων (ως κρίσιμο λανθάνον δυναμικό), όσο και σε αναφορά με τον περιβάλλοντα χώρο τους, που συνιστά ένα σημαντικό τμήμα του ζωντανού αστικού ιστού. Κύρια επιδίωξη λοιπόν, είναι η ενσωμάτωση του συγκροτήματος στη ζωή της πόλης ως συνλειτουργούσα αυτόνομη ολότητα και ταυτόχρονα ως αναπόσπαστο μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου διαμόρφωσης του αστικού υποβάθρου.

Βασική συνθετική ενέργεια αποτελεί η ανάδειξη του ποταμού και της παραποτάμιας ζώνης – riparian zone – με την αξιοποίηση του υδάτινου στοιχείου (έμμεση αναφορά στην ιστορία της ΔΕΗ), της κατάλληλης φύτευσης, και της διαμόρφωσης πεζοδρόμων, ποδηλατοδρόμων και καθιστικών.

Θεωρημένη στο συμβολικό επίπεδο, η πρότασή μας συνιστά στο σύνολό της έναν ισχυρό πυκνωτή φωτός, ενέργειας και κοινωνικών δράσεων, που συγκροτείται από ανάλογα πεδία, οριοθετημένα πάνω σε δύο κάθετα τεμνόμενους άξονες – δρόμους κύριας προσπέλασης. Πεδία και άξονες ορίζουν ένα βασικό σύστημα αναφοράς μέσω του οποίου συνυπάρχουν και συνεργάζονται αντιστικτικά οι υφιστάμενες – διατηρητέες και οι νέες κτιριακές εγκαταστάσεις.

Τόσο η είσοδος του υπάρχοντος διατηρητέου κτιρίου – νέου βιομηχανικού μουσείου, όσο και η είσοδος των διοικητικών – γραφειακών χώρων έχουν βασικό πεδίο αναφοράς τη μεγάλη «υπαίθρια πλατεία», τον πυρήνα αυτού που ονομάζουμε «πυκνωτή φωτός, ενέργειας και κοινωνικών δράσεων».

Στην στοχευμένη ώθηση που υφίστανται οι επιμέρους δράσεις προς το κεντρικό αυτό σημείο συνάντησης τους συντείνουν οι δυνάμεις που ασκούν πάνω τους (μέσω του σχήματος, της θέσης και της σχέσης τους) τα δύο μεγάλα στέγαστρα, ο κατακόρυφος πύργος και η ισχυρή γραμμή – όριο προς την εθνική οδό.

Αυτή η προτεινόμενη νέα ζωντανή δυναμική του χώρου, θεωρημένη στη σχεδιαστική της έκφανση, συνιστά μια ενιαία, ισχυρή συνθετική κίνηση (ή χειρονομία) που τακτοποιεί, αλλά και ενεργοποιεί στο σύνολό του το – σήμερα θρυμματισμένο και ανενεργό – πεδίο.

Ως έννοιες, δομές, μορφές και χρήσεις, τα προτεινόμενα στέγαστρα με τη γυμνότητα και τη δυναμική του στατικού τους φορέα αποτελούν σύγχρονες εκφάνσεις των υφιστάμενων διατηρητέων βιομηχανικών υπόστεγων, με έμμεση αναφορά στον εργοστασιακό χαρακτήρα της ΔΕΗ.

Έτσι, θεωρούμε ότι στην προκειμένη περίπτωση το ευαίσθητο ζήτημα της συσχέτισης «παλαιού–νέου» αντιμετωπίζεται στη δομική του ουσία και όχι μέσω μιας εικονογραφικής μίμησης ή μέσω μιας υπερτεχνολογικής αντίθεσης.

Τα στέγαστρα – θεωρημένα ως βασικά συνθετικά στοιχεία – λειτουργούν ως τοπόσημα, σημεία αναφοράς και υπερτοπικής σημασίας πόλοι έλξης. Παράλληλα, επιτρέπουν μια τριπλή σχέση με τα υφιστάμενα βιομηχανικά κτίσματα: είτε είναι σχέση απλής αυτόνομης συνύπαρξης, είτε είναι σύνθετη αλληλοσυσχέτιση (το ένα πάνω, ή μέσα στο άλλο).

Περισσότερα